Zo komt tot rust. Vertrouw u aan de nacht,
te slapen gaat nu alles op aarde
en geef verloren wat uw hart bezwaarde,
langs verre stromen wordt het thuisgebracht ...
(Ida Gerhardt)

Opzij, opzij, opzij, we hebben ongelofelijke haast.
Alles moet steeds sneller. Vergelijk je ervaring eens als je per
trein een ander land bereikt of per vliegtuig.
Wat een verschil in beleving!
Gun jezelf het heilzame van even stilstaan ...

In deze tijd van het jaar ontdekken we met vreugde dat de
dagen meer licht laten zien: de accenten verschuiven. Het is
bijzonder hoe kunstenaars de gave hebben om de aandacht
naar een bepaald persoon of voorwerp te richten door te
spelen met licht. Iedereen en alles krijgt glans als er licht op
schijnt.

We hebben allemaal dezelfde achternaam: Van de Aarde.
Het opnieuw ontwaken van de natuur maakt ons blij en geeft
nieuwe hoop. Volgens Augustinus heeft Hoop echter twee
prachtige dochters: Woede en Moed. Woede, over de
situatie zoals deze is en Moed om er iets aan te veranderen.

Vijf mei doet ons natuurlijk denken aan de bevrijding na de
oorlog, maar er is ook een andere bevrijding: die van de geest.
In de Bijbel wordt beschreven hoe vijftig dagen na Pasen de
Heilige Geest wordt uitgestort. De apostelen spreken allen in
hun eigen taal maar alle aanwezigen kunnen het verstaan. Ze
zijn verbaasd maar er is ook een andere interpretatie mogelijk:
mensen mogen het zó verstaan als hun geest wil.

„Er is nog zomer en genoeg
wat zou het loodzwaar
tillen zijn,
wat een gezwoeg
als niet iedereen iedereen
terwille was, als
niet iedereen
edereen op handen droeg“
(Judith Herzberg)
Een viering over levenskunst.